Amur
(ctenopharyngodon idella) ma wydłużone ciało, o małej głowie. Linia
boczna jest wyraźna i przebiega od górnej krawędzi pokrywy skrzelowej do płetwy
ogonowej. Jest rybą ciepłolubną i roślinożerną.
Amur w warunkach naturalnych występuje przede wszystkim w Azji (Chiny, Rosja).
W Europie amur zaaklimatyzował się bardzo dobrze, dorasta do ponad 1 metra długości
i osiąga ciężar 30 kg.
NAZWA GATUNKOWA |
WYMIAR OCHRONNY | OKRES OCHRONNY | LIMIT DOBOWY *(17) |
AMUR BIAŁY |
- | - | 3 szt. łącznie z boleniem, karpiem, lipieniem, pstrągiem potokowym, sandaczem, szczupakiem i brzaną |
Występowanie
Boleń
(aspius aspius) to jedyny drapieżnik z rodziny karpiowatych. Ma ciało
wydłużone i mocno ścieśnione w bocznych płaszczyznach. Płetwa grzbietowa jest
wysoka i krótka, a zaczyna się tuż za linią początku nasady płetw brzusznych.
Ma dużą skierowaną lekko ku górze paszczę. Żuchwa jest dłuższa od szczęki i
lekko na nią zachodzi.
Boleń przebywa w powierzchniowych warstwach wody. Tarło trwa od kwietnia do
maja i odbywa się nad dnem pokrytym żwirem w prądowej partii rzeki. Samica składa
około 80.000 jaj.
Boleń występuje wyłącznie w Europie i u zlewisk mórz Bałtyckiego, Północnego,
Czarnego i Kaspijskiego. Boleń przeciętnie dorasta do 60 cm długości przy masie
około 3 kg, lecz spotyka się większe osobniki dorastające do 80 cm przy masie
przekraczającej 5 kg.
NAZWA GATUNKOWA |
WYMIAR OCHRONNY | OKRES OCHRONNY | LIMIT DOBOWY *(17) |
BOLEŃ |
do 40 cm | od 1 stycznia do 30 kwietnia | 3 szt. łącznie z amurem białym, karpiem, lipieniem, pstrągiem potokowym, sandaczem, szczupakiem i brzaną |
Występowanie
Brzana
(barbus barbus) ma mocno wydłużone ciało. Linia boczna przebiega od
pokryw skrzelowych do ogona bez załamań. Płetwa odbytowa jest prosto ścięta
i nie sięga do nasady płetwy ogonowej. Płetwa grzbietowa jest łukowato wcięta.
Płetwa ogonowa jest głęboko i symetrycznie wcięta. Paszcza brzany jest umieszczona
poziomo w dolnej części pyska. Jej szczęka jest wysuwalna, a warga górna większa
od dolnej. Brzana posiada dwie pary wąsików.
Brzana jest rybą wszystkożerną, a jej głównym pożywieniem są drobne, denne zwierzęta
wodne. Tarło odbywa się od maja do czerwca. Samica składa około 9.000 jaj (na
każdy kilogram jej masy), w płytkich miejscach o kamienistym lub żwirowatym
dnie.
Brzana to ryba rzeczna występuje w całej środkowej i zachodniej Europie. Ryba
ta zasiedla partie rzek o przepływie dużych ilości wody, wyczuwalnym prądzie
i o umiarkowanej temperaturze. Wybiera odcinki rzek, w których dno jest pokryte
żwirem gruboziarnistym piaskiem i tam przebywa w nurcie wody. Jedynie w okresie
zimowym gromadzi się na głębszych i spokojniejszych miejscach. Przeciętna waga
brzany to 2-3 kg przy długości 50-60 cm.
NAZWA GATUNKOWA |
WYMIAR OCHRONNY | OKRES OCHRONNY | LIMIT DOBOWY *(17) |
BRZANA |
do 40 cm | od 1 stycznia do 30 czerwca | 3 szt. łącznie z amurem białym, boleniem, karpiem, lipieniem, pstrągiem potokowym, sandaczem i szczupakiem |
Występowanie
Brzanka
(barbus meridionalis petenyi) to gatunek rzeczny, przypominający wyglądem
zewnętrznym brzanę. Nieznaczne różnice są widoczne w kształcie płetw. Tylna
krawędź płetwy odbytowej jest zaokrąglona. Płetwa ta jest długa i sięga aż do
nasady płetwy ogonowej. Tylna krawędź płetwy grzbietowej jest równo ścięta.
Płetwa ogonowa ma mniejsze wycięcie niż u brzany.
Brzanka odżywia się drobnymi dennymi zwierzętami wodnymi. Tarło odbywa w maju
i czerwcu w płytkich miejscach o kamienistym lub żwirowatym dnie.
Brzanka występuje w Europie i przebywa w rzekach o wartkim prądzie i kamiesnistym
dnie. Dorasta do 25-30 cm.
NAZWA GATUNKOWA |
WYMIAR OCHRONNY | OKRES OCHRONNY | LIMIT DOBOWY *(17) |
BRZANKA |
do 20 cm | - | 5 kg |
Występowanie
Certa
(vimba vimba) jest gatunkiem wędrownym. Ma wydłużone i ścieśnione ciało
w płaszczyznach bocznych. Na linii grzbietu od głowy do płetwy grzbietowej występuje
wąski pass nie pokryty łuskami. Podobna smuga występuje także na linii brzucha.
Paszcza certy jest umieszczona w dolnej części pyska i ustawiona poziomo.
Pokarmem certy są przydenne drobne zwierzęta wodne. Tarło odbywa od maja do
początku lipca. Samica kilkakrotnie składa jaja (łącznie ok. 50.000) w rzekach
o silnym prądzie nad kamienistym lub żwirowatym dnem.
Siedlisko certy to dolne odcinki rzek oraz przybrzeżne słonawe wody morskie.
Certa dorasta do 40 cm długości i osiąga ciężar 1 kg.
NAZWA GATUNKOWA |
WYMIAR OCHRONNY | OKRES OCHRONNY | LIMIT DOBOWY *(17) |
CERTA |
do 30 cm | od 1 września do 30 listopada *(7) od 1 stycznia do 30 czerwca *(8) |
5 sztuk łącznie ze świnką |
Występowanie
Głowacica
(hucho hucho) jest to ryba osiadła, występująca w większych górskich
rzekach o zimnej dobrze natlenionej wodzie i kamienistym dnie. Jej ciało ma
walcowaty kształt i jest silnie wydłużone. Linia boczna jest wyraźnie zaznaczona
od tylnej krawędzi pokryw skrzelowych, aż do nasady płetwy ogonowej. Płetwa
ogonowa głowacicy jest symetrycznie wcięta. Głowa ryby jest duża i długa, o
wielkiej paszczy ustawionej poziomo na końcu pyska. Paszcza uzbrojona jest w
liczne zęby. W okresie tarła ubarwienie ciała samic i samców przybiera kolor
miedzianoczerwony.
Na tarło głowacica przemieszcza się do głębszych i większych potoków z daleka
od źródlisk. W marcu lub kwietniu samica składa ok. 2.000 jaj (na każdy kilogram
jej masy). Młode rybki wylęgłe po kilku tygodniach, żywią się początkowo małymi
zwierzętami dennymi, stopniowo przechodząc na pokarm złożony wyłącznie z ryb.
Dorosła głowacica poluje na inne ryby głównie nocami.
Przeciętnie głowacica dorasta do 80 cm długości przy ciężarze 5-6 kg, jednak
zdarzają się osobniki dorastające powyżej 150 cm i osiągające ciężar do 20 kg.
NAZWA GATUNKOWA |
WYMIAR OCHRONNY | OKRES OCHRONNY | LIMIT DOBOWY *(17) |
GŁOWACICA |
do 70 cm | od 1 marca do 31 maja | 1 szt. w ciągu tygodnia *(18) |
Występowanie
Jazgarz
(acerina cernua) to niewielka ryba z rodziny okoniowatych. Ciało ryby
jest nieco wygrzbiecone w przedniej części. Ciało ryby pokrywają mocno sadzone
w skórze, drobne szorstkie łuski. Linia boczna jest wyraźna. Obie płetwy grzbietowe
łączą się za sobą. Płetwy brzuszne są położone w dolnej części ciała, tuż za
nasadą płetw piersiowych. Pysk ryby jest mały z niewielką paszczą uzbrojoną
w drobne ząbki. Pokrywa skrzelowa jest zakończona ostrym kolcem.
Jazgarz żywi się planktonem, zwierzętami dennymi i małymi ledwo wylęgłymi rybkami.
Tarło trwa od marca do maja, a samica składa ok. 200.000 jaj wraz ze śluzem
w postaci długich taśm.
Gatunek ten występuje w całej Europie. W Polsce jazgarz zasiedla śródlądowe
wody stojące i bieżące na terenie całego kraju, a także słonawe wody zatoki
bałtyckiej. Przeciętnie ryba dorasta do 15 cm, ale zdarzają się osobniki o długości
30 cm.
Brak limitów połowów
Występowanie
Jaź (leuciscus idus) to ryba rzeczna, a tylko czasami spotykana w jeziorach.
Ciało ryby jest wydłużone i ścieśnione w płaszczyznach bocznych. Linia boczna
tworzy łuk lekko wygięty ku stronie brzusznej. Płetwa grzbietowa ma równo ściętą
tylną krawędź. Zaczyna się ona prawie na wysokości zakończenia nasady płetw
brzusznych. Tylna krawędź płetwy odbytowej jest lekko wklęsła. Paszcza ryby
skierowana jest lekko skośnie ku górze.
Jaź żywi się wszelkimi drobnymi zwierzętami wodnymi, ikrą innych ryb i owadami.
Tarło jazia odbywa się gromadnie w kwietniu i maju. Ma to miejsce na rzecznych
płyciznach o dnie piaszczystym gdzie samica składa do 100.000 jaj.
Jaź występuje w Europie od Renu na wschód i na północ od Alp. Przebywa w partiach
czystej, zimnej wody, niedaleko brzegów. Na zimowanie wędruje w głębsze miejsca
rzeki o spokojnej wodzie lub wchodzi do jezior. Jaź przeciętnie dorasta do 50
cm, jednak zdarzają się osobniki o ciężarze 8 kg przy 100 cm długości.
NAZWA GATUNKOWA |
WYMIAR OCHRONNY | OKRES OCHRONNY | LIMIT DOBOWY *(17) |
JAŹ |
do 25 cm | - | 10 szt. łącznie z kleniem |
Występowanie
Jelec
(leuciscus leuciscus) to mała ryba o wydłużonym ciele i ścieśnionym
w płaszczyznach bocznych. Linia boczna przebiega łagodnym łukiem, wygiętym w
kierunku brzusznej części ciała. Płetwa grzbietowa jest mała i ma równo ściętą
tylną krawędź. Płetwa odbytowa ma lekko wklęsłą tylną krawędź, a ogonowa jest
mocno i symetrycznie wycięta.
Pokarmem jelca są szczątki roślin, owady, drobne zwierzęta wodne i ikra innych
ryb. Tarło odbywa się w kwietniu i maju.
Jelec występuje w europejskich wodach śródlądowych na północ od Alp i na wschód
od Pirenejów. Ryba przebywa zarówno w wodach płynących jak i stojących. Jelec
dorasta do 25 cm i osiąga ciężar ok. 0,3 kg.
NAZWA GATUNKOWA |
WYMIAR OCHRONNY | OKRES OCHRONNY | LIMIT DOBOWY *(17) |
JELEC |
do 15 cm | - | 5 kg |
Występowanie
Karaś
(carassius carassius)
ma bardzo silnie wygrzbiecone ciało, pokryte dużymi równo rozmieszczonymi łuskami.
Płetwa grzbietowa jest bardzo długa i sięga prawie do nasady trzona ogonowego.
Jej górna krawędź jest wypukła. Głowa karasia jest mała o niedużej paszczy,
ustawionej skośnie ku górze.
Karaś żywi się drobnymi zwierzętami wodnymi. Tarło odbywa od maja do lipca.
Samica składa ok. 200.000 jaj w płytkich partiach wody porośniętych roślinnością
wodną.
Gatunek ten występuje w całej Europie oraz w dorzeczach większych rzek syberyjskich.
W Polsce karaś przebywa we wszystkich nizinnych wodach stojących i wolno płynących.
Przebywa w pobliżu brzegu przy miękkim mulistym dnie. Karaś dorasta przeciętnie
do 20-30 cm i osiąga ciężar 0,5-1 kg. Trafiają się jednak (zwłaszcza w jeziorach)
osobniki znacznie większe.
Brak limitów połowów
Występowanie
Karp
(cyprinus carpio) żyjący w warunkach naturalnych tzw. sazan ma ciało
wydłużone i na całej powierzchni ciała pokryte dużymi, grubymi łuskami. Głowa
karpia jest duża. Ryba posiada bardzo długą płetwę grzbietową sięgającą prawie
do początku nasady trzona ogonowego. Płetwa ogonowa karpia jest bardzo szeroka
i ma wyraźne chorągiewkowate wcięcie. Szczęka karpia jest wysuwalna i tworzy
rodzaj ryja. W górnej wardze znajdują się dwa krótkie wąsiki, a w kącikach paszczy
po jednym dłuższym.
Pożywienie karpia to plankton, drobne zwierzęta wodne i nasiona roślin. Sazan
występuje rzadko, a najczęściej w wodach spotyka się karpia hodowlanego (uciekiniera
ze stawów sztucznych) lub wprowadzanego przez zarybienie. Specjalna hodowla
i selekcja karpia w stawach spowodowała, że znacznie różni się on od naturalnego
sazana. Karp hodowany w stawach częściowo lub zupełnie zatracił okrywę łuskową.
Nieliczne pozostałe łuski mają bardzo duże rozmiary. Są to karpie lustrzenie
nazywane królewskimi, u których widać tylko kilka szeregów dużych łusek oraz
karpie nagie nazywane golcami, u których nie ma wcale łusek lub występują one
pojedynczo (u pokrywy skrzelowej lub nasady płetwy ogonowej). Karpie hodowlane
są o wiele bardziej wygrzbiecone niż ich dziki przodek.
W warunkach naturalnych karp żyje w ciepłych, wolno płynących lub stojących
wodach. Karp dorasta do długości przekraczającej 1 metr i może osiągać ciężar
przekraczający 30 kg.
NAZWA GATUNKOWA |
WYMIAR OCHRONNY | OKRES OCHRONNY | LIMIT DOBOWY *(17) |
KARP *(1) |
do 30 cm | - | 3 szt. łącznie z amurem białym, boleniem, brzaną, lipieniem, pstrągiem potokowym, sandaczem i szczupakiem |
Występowanie
Kiełb
(gobio gobio) jest małą rybą, a ciało ma wydłużone. Przednia część
brzusznej strony ciała, aż do końca nasady płetw piersiowych, nie jest pokryta
łuskami. Płetwa grzbietowa jest wysoka i nakrapiana ciemnymi plamkami. Podobnie
nakrapiana plamkami jest płetwa odbytowa i ogonowa. Kiełb ma dużą głowę o wielkich
oczach, a paszcza umieszczona jest w dolnej części pyska. W jej kącikach znajduje
się po jednym krótkim wąsiku. Na bokach ciała ciągnie się pas ciemnych plam
o zadartych konturach, a ponad nim znajdują się liczne, nieregularnie rozmieszczone,
drobne, ciemne plamki.
Pokarmem kiełbia są drobne zwierzęta przydenne. Tarło ma miejsce w maju i czerwcu.
Samica składa przeciętnie 2.000 jaj zlepionych w grudki.
Kiełb występuje w wodach śródlądowych całej Europy. Dorasta przeciętnie do 12-15
cm.
Brak limitów połowów
Występowanie
Kleń
(leuciscus cephalus) ma ciało wydłużone i grube. Linia boczna tworzy
łagodny, lekko wygięty łuk. Tylna krawędź płetwy odbytowej jest lekko zaokrąglona.
Płetwa ogonowa jest symetrycznie wycięta. Paszcza klenia jest szeroka i skierowana
skośnie ku górze. Małe klenie często mylone są z jelcami. Często ryby pochodzące
z tej samej rzeki lub zbiornika wodnego wcale nie różnią się ubarwieniem. Przy
porównywaniu dwóch osobników należy sprawdzić krawędź płetwy odbytowej. U klenia
jest ona zawsze lekko zaokrąglona. Druga różniące te gatunki cecha to ułożenie
paszczy w stosunku osi ciała u jelca jest równoległe, a u klenia skośne i
skierowane w górę.
Kleń jest rybą wszystkożerną i żywi się drobnymi zwierzętami wodnymi, małymi
rybkami, żabami i częściami roślin. Tarło odbywa maju i czerwcu na płyciznach
o kamienistym dnie, na które samica składa ok. 40.000 jaj.
Gatunek ten występuje w wodach całej Europy i Azji Mniejszej. U nas przebywa
we wszystkich wodach śródlądowych i w morskich przybrzeżnych wodach słonawych.
Kleń dorasta nawet do 80 cm i może osiągać ciężar 4 kg.
NAZWA GATUNKOWA |
WYMIAR OCHRONNY | OKRES OCHRONNY | LIMIT DOBOWY *(17) |
KLEŃ |
do 25 cm | - | 10 szt. łącznie z jaziem |
Występowanie
Krąp
(blicca bjoerkna) swoim
wyglądem do złudzenia przypomina młodego leszcza. Różnice między tymi gatunkami
polegają nieco odmiennym ubarwieniu ciała oraz na mniejszej i delikatniejszej
łusce u krąpia.
Krąp żywi się planktonem i drobnymi zwierzętami wodnymi. Tarło odbywa w maju
i czerwcu na płyciznach w licznych stadach. Samica składa na roślinach do 100.000
jaj.
Krąp występuje w słodkich wodach całej Europy. Przeciętnie dorasta do 20 cm,
ale zdarzają się osobniki o długości 30 cm i ciężarze 0,5 kg.
Brak limitów połowów
Występowanie
Leszcz
(abramis brama) to ryba o wysoko wygrzbieconym ciele i mocno ścieśnionym
w płaszczyznach bocznych. Linia boczna jest lekko wygięta ku dolnej części ciała.
Płetwa ogonowa ma mocne wycięcie w kształcie chorągiewki. Dolna część płetwy
ogonowej jest nieco dłuższa od górnej. Całe ciało pokrywają duże łuski. Głowa
leszcza jest mała, a paszcza skierowana lekko ukośnie ku dołowi.
Młody leszcz żywi się planktonem, a starsze osobniki dennymi zwierzętami wodnymi.
Do tarła leszcz przystępuje od maja do czerwca. Grupuje się na płyciznach, porośniętych
roślinnością wodną, gdzie samica składa ok. 300.000 jaj.
Gatunek ten występuje na terenie całej Europy w wodach słodkich i słonawych.
Leszcz dorasta do 60 cm długości i osiąga masę ciała do 5 kg.
Okres ochronny od 10.IV do 20.VI w jeziorze Drużno i w wodach łączących jezioro z Zalewem wiślanym, wymiar ochronny 40 cm tylko w wodach morskich.
Występowanie
Lin
(tinca tinca)
ma krępe ciało, okryte małymi mocno osadzonymi w skórze łuskami. Płetwa ogonowa
jest lekko wycięta, a u pozostałych płetw krawędzie są zaokrąglone. Paszcza
lina jest mała i ustawiona skośnie ku górze. W jej kącikach znajduje się po
jednym małym wąsiku.
Lin odżywia się drobnymi zwierzętami przydennymi. Tarło odbywa w czerwcu, a
samica składa ok. 300.000 jaj przylepiając je do roślinności wodnej.
Lin występuje w płytkich jeziorach o mulistym dnie i w spokojnych miejscach
rzek. Przeciętnie dorasta do 40 cm osiągając masę ciała 1,5 kg, jednak zdarzają
się osobniki znacznie większe.
NAZWA GATUNKOWA |
WYMIAR OCHRONNY | OKRES OCHRONNY | LIMIT DOBOWY *(17) |
LIN |
do 25 cm | - | 4 szt. łącznie z siejąi węgorzem |
Występowanie
Lipień
(thymallus thymallus) to osiadły gatunek rzeczny. Ma wydłużony kształt
ciała, pokryty średniej wielkości łuskami. Ryba ma średniej wielkości głowę
z niewielką paszczą, w której znajdują się drobne ząbki. Górna krawędź paszczy
jest nieco dłuższa od żuchwy. Płetwa grzbietowa jest długa i pochylona ku tyłowi
ciała. Płetwa ogonowa jest symetrycznie wycięta.
Pokarm lipienia to drobne zwierzęta denne oraz ikra innych gatunków ryb. Tarło
odbywa się od marca do maja, a samica składa ok. 5.000 jaj do wcześniej przygotowanych
dołków w żwirowatym dnie potoku.
Lipień występuje w rzekach całej Europy, w dorzeczach Dniepru, Kaukazu i Krymu.
Lipień przebywa w wodach czystych i zimnych ze żwirowatym lub kamienistym dnem.
Przeciętna długość lipienia to 30-40 cm i masie ciała 0,8 kg.
Łosoś (salmo salar) ma kształt wydłużony o bokach lekko ścieśnionych. Łuski
są drobne i mocno osadzone w skórze. Linia boczna jest bardzo wyraźna. Jak u
wszystkich ryb łososiowatych w tylnej części ciała występuje mała płetwa tłuszczowa.
Płetwa ogonowa jest lekko łukowato wcięta. Nad linią boczną, przy końcu płetwy
tłuszczowej, znajduje się od 11 do 15 szeregów łusek. Głowa łososia jest duża
i ma silnie uzębioną paszczę.
NAZWA GATUNKOWA |
WYMIAR OCHRONNY | OKRES OCHRONNY | LIMIT DOBOWY *(17) |
LIPIEŃ |
do 30 cm | od 1 marca do 31 maja | 3 szt. łącznie z amurem białym, boleniem, karpiem, pstrągiem potokowym, sandaczem, szczupakiem i brzaną |
Występowanie
Łosoś
to gatunek wędrowny, dwuśrodowiskowy. Dorosłe osobniki żerują w morzu. Na tarło
podąża w górę rzek pod prąd wody, pokonując często odległości kilkuset kilometrów.
Tarło rozpoczyna się w listopadzie i trwa do początku stycznia. Tarło odbywa
w górnych odcinkach rzek wpadających do morza lub w bystro płynących, potokach,
stanowiących ich dopływy. Na żwirze lub gruboziarnistym piasku samica łososia
ruchami ogona formuje gniazdo, do którego ok. 1000 jaj na każdy kilogram jej
masy ciała. U samca w okresie tarła żuchwa w kształcie haka jest zakrzywiona
ku górze, a jego ubarwienie jest bardzo intensywne. Młode ryby w wieku 2-3 lat,
spływają z rzek do morza. Młode łososie żywią się drobnymi zwierzętami wodnymi,
większe stają się drapieżnikami i żywią się innymi rybami.
Łosoś występuje w wodach północnej części Oceanu Atlantyckiego i w rzekach uchodzących
do niego w Ameryce Północnej i Europie od Portugalii aż do Morza Białego, oraz
w Morzu Północnym i Bałtyckim i ich zlewiskach. Łososie dorastają przeciętnie
do długości 80-130 cm i mają ciężar do 7-20 kg. Zdarzają się osobniki jeszcze
większe.
NAZWA GATUNKOWA |
WYMIAR OCHRONNY | OKRES OCHRONNY | LIMIT DOBOWY *(17) |
ŁOSOŚ |
do 30 cm | od 1 października do 31 grudnia *(9) od 1 grudnia do końca lutego *(10) od 1 października do 31 grudnia *(11) |
2 szt. łącznie z trocią i trocią jeziorową |
Występowanie
Miętus
(lota lota) ma wydłużone, owalne w przekroju ciało. Posiada dwie płetwy
grzbietowe. Pierwsza z nich jest krótka i ma zaokrągloną górną krawędź. Druga
jest bardzo długa i sięga aż do górnej części nasady płetwy ogonowej. Płetwa
ogonowa ma owalny kształt i jest zaokrąglona. Płetwy piersiowe umieszczone są
tuż za pokrywami skrzelowymi. Płetwy brzuszne są wyraźnie przesunięte do przodu
i umieszczone poniżej i przed piersiowymi. Ciało miętusa w całości pokrywają
drobne, mocno osadzone łuski. Linia boczna ryby jest wyraźna i wygięta w łuk
lekko ku górze. Głowę miętus ma małą, a paszczę szeroką umieszczoną poziomo.
Na górnej części po środku pyska znajduje się para krótkich wąsików. Pod żuchwą
miętusa widoczny jest jeden dłuższy wąsik.
Miętus jest rybą drapieżną żywiącą się innymi rybami i ich ikrą. Tarło trwa
od grudnia do marca w chłodnych wodach o twardym kamienistym dnie.
Miętus występuje w wodach śródlądowych całej wschodniej i środkowej Europy,
a także w środkowej i północnej Azji i Ameryce Północnej. Miętus dorasta do
50-60 cm długości i osiąga ciężar do 2 kg.
NAZWA GATUNKOWA |
WYMIAR OCHRONNY | OKRES OCHRONNY | LIMIT DOBOWY *(17) |
MIĘTUS |
do 30 cm *(2) do 25 cm *(3) |
od 1 grudnia do końca lutego *(12) | 5 kg |
Występowanie
Okoń
(perca fluviatilis) ma silnie wygrzbiecone ciało o owalnym przekroju.
Całe ciało pokryte jest drobnymi, ostrymi łuskami bardzo mocno osadzonymi w
skórze. Linia boczna jest tworzy łuk i jest wygięta ku górze. Okoń posiada dwie
płetwy grzbietowe stykające się u podstawy. Pierwsza płetwa ma twarde i kłujące
promienie. Płetwa ogonowa jest lekko wycięta. Płetwy brzuszne są przesunięte
do przodu i leżą pod piersiowymi. Głowa okonia jest mała, a paszcza ustawiona
skośni ku górze i uzbrojona w drobne ząbki.
Okoń to drapieżnik żywiący się rybami, owadami i ikrą. Tarło trwa od marca do
maja. Samica składa do 300.000 jaj, które oblepione są śluzem i tworzą długie
wstęgi oblepiając roślinność wodną.
Okoń występuje w całej Europie, a także w północnej i środkowej części Azji.
Dorasta do 50 cm i osiąga wagę 1,5 kg.
NAZWA GATUNKOWA |
WYMIAR OCHRONNY | OKRES OCHRONNY | LIMIT DOBOWY *(17) |
OKOŃ |
do 15 cm *(4) | - | 5 kg |
Występowanie
Płoć
(rutilus rutilus) ma smukłe ciało, mocno ścieśnione w płaszczyznach
bocznych. Linia boczna przebiega lekkim łukiem, wygiętym ku dołowi. Płetwy grzbietowa
i odbytowa są krótkie i mają lekko wcięte tylne krawędzie. Płetwa ogonowa jest
mocno wycięta w kształcie chorągiewki. Głowa płoci jest mała, a pysk ustawiony
poziomo.
Pokarmem płoci jest plankton, roślinność wodna i drobne zwierzęta wodne. Tarło
odbywa się w kwietniu i maju, a samica składa do 40.000 jaj, w płytkich porośniętych
roślinnością miejscach.
Płoć występuje w całej Europie, w zlewisku morza Czarnego, Kaspijskiego, Aralskiego
i Azowskiego. W Polsce zasiedla wszystkie wody śródlądowe (z wyjątkiem górskich)
oraz słonawe zatoki przymorskie. Przeciętna długość płoci to 15-25 cm przy 100-200
gramach ciężaru ciała. Zdarzają się osobniki większe dorastające do 40 cm.
Wymiar ochronny - 20 cm tylko w wodach morskich
Występowanie
Pstrąg
potokowy (salmo trutta morpha fario)
ma ciało wydłużone i lekko ścieśnione po bokach. Linia boczna jest wyraźna,
a wzdłuż niej i powyżej występują liczne plamy (ciemne i czerwone). Jak u wszystkich
ryb łososiowatych na tylnej części grzbietu występuje mała płetwa tłuszczowa.
Pstrąg to ryba osiadła, występująca w górnych odcinkach potoków, a także wartko
płynących strumieniach położonych na nizinach. Występuje także rzekach pomorskich
wpadających bezpośrednio do Bałtyku. Żyje w wodach zimnych, dobrze natlenionych
o dnie twardym, żwirowatym.
Odżywia się drobnymi zwierzętami wodnymi, owadami, a także małymi rybkami. Na
tarło wybiera płytkie miejsca potoków. Samica składa ok. 1.500 jaj na kilogram
jej wagi w okresie od października do grudnia.
Przeciętnie dorasta do 35 cm i osiąga masę 500-800 gram. Zdarzają się osobniki
większe i cięższe.
NAZWA GATUNKOWA |
WYMIAR OCHRONNY | OKRES OCHRONNY | LIMIT DOBOWY *(17) |
PSTRĄG POTOKOWY |
do 25 cm *(5) do 30 cm *(6) |
od 1 września do 31 stycznia *(13) od 1 września do 31 grudnia *(14) |
3 szt. łącznie z amurem białym, boleniem, karpiem, lipieniem, sandaczem, szczupakiem i brzaną |
Występowanie
Pstrąg
tęczowy (salmo gairdneri richardson) ma kształt podobny do wyżej opisanego
pstrąga potokowego. Bardzo charakterystyczna w jego ubarwieniu jest tęczowa
smuga, biegnąca wzdłuż boków ciała. Całe ciało pokrywa wiele ciemnych plam.
Ten gatunek pstrąga pochodzi z Ameryki Północnej, a do Europy sprowadzono go
w 1880 roku. Pstrąga tęczowego sprowadzono do naszych wód w celu zarybiania
potoków cieplejszych, w których nie występuje pstrąg potokowy. Najwięcej pstrąga
tęczowego hoduje się w sztucznych stawach. Pokarmem pstrąga są drobne zwierzęta
wodne i małe ryby. Tarło odbywa od lutego do maja w płytkich potokach o żwirowatym
dnie. Samica składa ok. 1.500 jaj na kg swojej masy ciała.
Pstrąg tęczowy w naszych warunkach dorasta do 40 cm długości i osiąga masę 0,7
kg. Dzięki hodowli tego gatunku zdarzają się większe okazy.
NAZWA GATUNKOWA |
WYMIAR OCHRONNY | OKRES OCHRONNY | LIMIT DOBOWY *(17) |
PSTRĄG TĘCZOWY |
- | - | 4 szt. łącznie z pstrągiem źródlanym |
Wystepowanie
Pstrąg
źródlany (salvelinus fontinalis) swoim kształtem niewiele różni się
od pozostałych gatunków pstrąga. Ma nieco większą głowę o szerokiej paszczy.
Płetwa ogonowa u młodych osobników jest mocno wycięta, a u starszych to wycięcie
jest mało widoczne.
Gatunek ten sprowadzono do Europy z Ameryki Północnej ok. 1900 roku. W naszych
warunkach ryba zamieszkuje wody właściwe dla pstrąga potokowego. Jednak pstrąg
źródlany jest mniej wymagający i bardziej żywotny niż nasz rodzimy pstrąg potokowy.
Niestety w wodach do których go wprowadzono, wypiera pstrąga potokowego.
Pokarm to małe rybki i drobne zwierzęta wodne. Tarło odbywa od października
do stycznia, a samica składa ok 1.500 jaj na 1 kg swojej masy ciała. Podczas
tarła u pstrąga źródlanego występuje krwawoceglaste zabarwienie na brzusznej
części ciała.
Ryba ta przeciętnie dorasta do 30-40 cm i osiąga masę 0,5 kg.
NAZWA GATUNKOWA |
WYMIAR OCHRONNY | OKRES OCHRONNY | LIMIT DOBOWY *(17) |
PSTRĄG ŹRÓDLANY |
- | - | 4 szt. łącznie z pstrągiem tęczowym |
Występowanie
Sandacz
(lucioperca lucioperca) ma kształt ciała wydłużony i od przodu lekko
wygrzbiecony. Linia boczna jest wyraźna od pokrywy skrzelowej aż do płetwy ogonowej.
Całe ciało ryby pokryte jest drobnymi, ostrymi i mocno osadzonymi w skórze łuskami.
U sandacza występują dwie płetwy grzbietowe, a pierwsza z nich posiada twarde
i ostre promienie. Płetwa ogonowa jest lekko wycięta. Płetwy brzuszne są przesunięte
ku przodowi ciała i leżą pod piersiowymi. Głowa sandacza jest niewielka. Paszcza
ustawiona jest poziomo i posiada liczne mniejsze i większe zęby.
Sandacz jest rybą drapieżną odżywiającą się drobnymi rybami. Tarło odbywa od
maja do czerwca, a samica składa na piaszczystym lub żwirowatym dnie od 200.000
do 900.000 jaj.
Sandacz występuje w słodkich wodach śródlądowych Europy oraz słonawych zlewiskach
morza Bałtyckiego, Azowskiego, Czarnego i Kaspijskiego. Przeciętnie sandacz
dorasta do 60-80 cm długości przy masie ciała do 3 kg. Zdarzają się osobniki
większe, osiągające ponad 1 m. długości i ciężarze kilkunastu kilogramów.
NAZWA GATUNKOWA |
WYMIAR OCHRONNY | OKRES OCHRONNY | LIMIT DOBOWY *(17) |
SANDACZ |
do 45 cm | od 1 stycznia do 31 maja | 3 szt. łącznie z amurem białym, boleniem, karpiem, lipieniem, pstrągiem potokowym, szczupakiem i brzaną |
Występowanie
Sieja
(coregonus lavaretus) jest gatunkiem zasiedlającym głębokie jeziora,
o czystej i zimnej wodzie. Przebywa w nich na dużych głębokościach. Ciało ryby
jest smukłe i dość wysokie. Linia boczna przebiega prosto wzdłuż całego boku
ciała ryby.
Pokarmem sieji jest plankton i drobne zwierzęta wodne. Tarło odbywa się w listopadzie
i grudniu w płytkich, piaszczystych miejscach jeziora. Samica składa do 50.000
jaj.
Sieja dorasta do 50 cm długości i osiąga ciężar ok. 1 kg.
NAZWA GATUNKOWA |
WYMIAR OCHRONNY | OKRES OCHRONNY | LIMIT DOBOWY *(17) |
SIEJA |
do 35 cm | od 15 października do 31 grudnia | 4 szt. łącznie z węgorzem i linem |
Występowanie
Sielawa
(coregonus albula) ma ciało wydłużone i mocno ścieśnione w płaszczyznach
bocznych. Linia boczna jest bardzo wyraźna wzdłuż całej bocznej części ciała.
Płetwa grzbietowa ma tylną krawędź prosto ściętą, a płetwa ogonowa jest mocno,
chorągiewkowato wycięta. Głowa sielawy jest mała, a paszcza skierowano skośnie
ku górze.
Sielawa żyje wolnej strefie wody czystych, dobrze natlenionych i chłodnych jezior.
Głębokość przebywania zmienia w zależności od natlenienia i nagrzania wody.
Głównym pożywieniem sielawy jest plankton. Tarło odbywa się od listopada do
grudnia. Samica składa do 20.000 jaj.
Sielawa dorasta do 30 cm długości przy 250 gramach masy ciała. Sporadycznie
zdarzają się osobniki większe.
NAZWA GATUNKOWA |
WYMIAR OCHRONNY | OKRES OCHRONNY | LIMIT DOBOWY *(17) |
SIELAWA |
do 18 cm | - | 5 kg |
Występowanie
Sum
(silurus glanis)
ma mocno wydłużone, pozbawione łuski ciało. Linia boczna jest niewidoczna. Płetwa
grzbietowa mała i krótka ma równo ściętą tylną krawędź. Płetwa odbytowa jest
bardzo długa i sięga do płetwy ogonowej. Płetwa ogonowa ma zaokrągloną tylną
krawędź. Głowa suma jest duża i mocno spłaszczona. Nad szczęką suma po obu stronach
paszczy znajduje się po jednym długim wąsiku, które sięgają do końca płetw piersiowych.
Pod żuchwą znajdują się cztery krótkie wąsiki.
Sum to ryba drapieżna i bardzo żarłoczna. Tarło odbywa od maja do czerwca na
płytkich miejscach, a samica składa ok. 10.000 jaj na kilogram wagi jej ciała.
U nas sum zasiedla wszystkie wody śródlądowe za wyjątkiem terenów podgórskich.
Sum dorasta do olbrzymich rozmiarów i może osiągać do 300 kg przy 3 metrach
długości.
NAZWA GATUNKOWA |
WYMIAR OCHRONNY | OKRES OCHRONNY | LIMIT DOBOWY *(17) |
SUM |
do 70 cm | od 1 marca do 31 maja *(15) od 1 listopada do 30 czerwca *(16) |
1 szt. |
Występowanie
Sumik
karłowaty (ictalurus nebulosus)
ma ciało walcowate i nie pokryte łuskami. Linia boczna to wyraźne otworki na
skórze. Płetwa grzbietowa jest krótka i ma zaokrągloną krawędź. Pomiędzy płetwą
grzbietową a ogonową występuje płetwa tłuszczowa. Płetwa ogonowa ma tylną krawędź
lekko wciętą. Głowa sumika jest spłaszczona, a paszcza szeroka. Nad paszczą
w jej kącikach znajduje się po jednym długim wąsiku. Na górnej części pyska
jest jedna para sterczących do góry, krótkich wąsików. Pod żuchwą sumika znajdują
się cztery krótkie wąsiki.
Pożywienie suminka to drobne denne zwierzęta, ikra innych ryb i drobne ryby.
Tarło odbywa się w lipcu, a samica składa do 3.000 jaj.
Sumik karłowaty pochodzi z Ameryki Północnej i do Europy został sprowadzony
w 1885 roku. W Polsce sumik karłowaty występuje w wolno płynących rzekach i
jeziorach o miękkim dnie. Sumik dorasta do 30 cm i osiąga wagę 250 gram.
Brak limitów połowów
Występowanie
Szczupak
(esox lucius) ma silnie wydłużone ciało o lekko spłaszczonych bokach.
Całe ciało pokrywają drobne łuski. Linia boczna u szczupaka jest wyraźna i przebiega
wzdłuż ciała od pokrywy skrzelowej do ogona. Płetwa grzbietowa jest mocno cofnięta
ku tyłowi ciała , prawie do nasady trzona ogonowego. Płetwa ogonowa jest duża
i mocno wcięta. Głowę szczupak ma wielką i wydłużoną, a paszczę poziomo spłaszczoną.
Cała paszcza jest uzbrojona w ostre, zakrzywione do tyłu zęby. Żuchwa jest nieco
dłuższa od szczęki.
Szczupak to typowy drapieżnik odżywiający się rybami. Szczupak występuje na
całej północnej półkuli. Szczupak żyje we wszystkich typach wód śródlądowych
i słonawych. W Polsce nie występuje jedynie w rejonach górskich. Tarło trwa
od marca do kwietnia, na płytkich zalanych łąkach, gdzie samica składa do 200.000
jaj.
Szczupak osiąga ciężar do 25 kg przy 1,5 metrowej długości ciała.
NAZWA GATUNKOWA |
WYMIAR OCHRONNY | OKRES OCHRONNY | LIMIT DOBOWY *(17) |
SZCZUPAK |
do 45 cm | od 1 grudnia do 30 kwietnia * (19) | 3 szt. łącznie z amurem białym, boleniem, karpiem, lipieniem, pstrągiem potokowym, sandaczem i brzaną |
Występowanie
Świnka
(chondrostoma nasus) ma kształt ciała wydłużony i lekko spłaszczony
w płaszczyznach bocznych. Początek nasady płetwy grzbietowej znajduje się na
linii początku płetw brzusznych. Paszcza umieszczona jest w dolnej części pyska
i cofnięta lekko do tyłu.
Świnka żywi się dennym pokarmem roślinnym. Tarło odbywa od końca kwietnia do
maja. Samica składa przeciętnie 25.000 jaj.
Świnka występuje w rzekach europy na północ od Francji, aż do zlewiska Morza
Północnego i Bałtyku, a także w zlewiskach mórz Kaspijskiego i Czarnego. Świnka
przeciętnie dorasta do 30-35 cm długości i osiąga ciężar ok. 0,5 kg. Zdarzają
się osobniki dorastające do 50 cm długości.
NAZWA GATUNKOWA |
WYMIAR OCHRONNY | OKRES OCHRONNY | LIMIT DOBOWY *(17) |
ŚWINKA |
do 25 cm | od 1 stycznia do 15 maja | 5 sztuk łącznie z certą |
Występowanie
Tołpyga
(hypophthalmichthys molitrix) ma mocne krępe ciało o lekko ścieśnionych
płaszczyznach bocznych. W stosunku do całego ciała, głowa ryby jest mała o paszczy
ustawionej skośnie ku górze. Linia boczna jest wyraźna wzdłuż całej długości
ciała ryby.
Tołpyga odżywia się głównie pokarmem roślinnym planktonowym, a także planktonem
zwierzęcym.
Naturalne występowanie tego gatunku to Azja, a w szczególności rzeki należące
do systemu wodnego rzeko Amur. W Polsce tołpygę podobnie jak amura sprowadzono
z Rosji. Przeciętnie dorasta do 70 cm długości przy wadze 8 kg.
Brak limitów połowów
Występowanie
Troć
wędrowna (salmo trutta morpha trutta) swoim wyglądem przypomina łososia.
Widoczną różnicą jest bardziej walcowate ciało. Ponadto płetwa ogonowa jest
równo ścięta lub nawet lekko wypukła. Nad linią boczną przy końcu płetwy tłuszczowej,
znajduje się 15-19 szeregów łusek.
Tak samo jak łosoś jest to ryba wędrowna, dwuśrodowiskowa. Dorosłe osobniki
troci wędrownej swoją wędrówkę tarłową do wód rzecznych rozpoczynają latem i
trwa to aż do jesieni. Samice składają ikrę w górnych partiach rzek o charakterze
podgórskim. Tarło trwa od października do stycznia. W okolicach marca i kwietnia
wylęgają się młode, które po 2-3 latach spływają do morza.
Troć wędrowna występuje w europejskich rzekach uchodzących do Oceanu Atlantyckiego
(od Hiszpanii, aż do morza Białego) oraz morza Północnego i Bałtyckiego. W Polsce
troć występuje we wszystkich rzekach uchodzących do morza Bałtyckiego. Troć
przeciętnie dorasta do 80100 cm długości, osiągając wagę 8 kg. Zdarzają się
osobniki większe, ważące nawet 12 kg.
NAZWA GATUNKOWA |
WYMIAR OCHRONNY | OKRES OCHRONNY | LIMIT DOBOWY *(17) |
TROĆ WĘDROWNA |
30/40 cm | 1.X do 31.XII | 2 szt. łącznie z trocią jeziorową i łososiem |
Występowanie
Troć
jeziorowa (salmo trutta morpha lacustris) to odmiana troci różniąca
się od troci wędrownej przede wszystkim ubarwieniem. Plamy na bokach ciała są
znacznie liczniejsze.
Troć jeziorowa to gatunek osiadły. W Polsce występuje w jeziorze Wdzydze na
Pojezierzu Kaszubskim i w kilku sąsiednich jeziorach. Tarło odbywa w małych
potokach dopływających do tego jeziora. Troć jeziorowa dorasta przeciętnie do
60-70 cm długości i osiąga ciężar do 7 kg.
NAZWA GATUNKOWA |
WYMIAR OCHRONNY | OKRES OCHRONNY | LIMIT DOBOWY *(17) |
TROĆ JEZIOROWA |
do 50 cm | od 1 września do 31 stycznia | 2 szt. łącznie z trocią i łososiem |
Występowanie
Ukleja
(alburnus alburnus ) ma ciało mocno wydłużone i ścieśnione w płaszczyznach
bocznych. Łuski pokrywające całe ciało są drobne i łatwo odpadają. Mają mocny
srebrzysty połysk. Płetwa ogonowa jest mocno, chorągiewkowato wcięta. Płetwa
odbytowa ma krawędź lekko wciętą, a krawędzie płetw brzusznych są wypukłe. Paszcza
jest umieszczona w górnej części pyska i skierowana ku górze.
Ukleja żywi się planktonem, a także drobnymi zwierzętami wodnymi. Tarło odbywa
w dużych gromadach, na płyciznach od maja do czerwca. Samica składa od 3.000
do 10.000 jaj.
Występowanie ukleji to cała Europa. W Polsce jest gatunkiem bardzo pospolitym
występującym w rzekach, jeziorach i stawach. Przeciętnie ukleja dorasta do 15
cm długości, ale zdarzają się osobniki powyżej 20 cm.
Brak limitów połowów
Występowanie
Węgorz
(anguillla anguillla)
to ryba o wężowatym kształcie. Przekrój ciała jest cylindryczny, a jedynie część
ogonowa jest ścieśniona w bocznych płaszczyznach. Na całej długości ciała występuje
wyraźna linia boczna. Węgorz nie posiada płetw brzusznych. Płetwa grzbietowa
jest bardzo długa i łączy się z płetwą ogonową, która przechodzi w płetwę odbytową,
tak że tworzą one razem nieprzerwaną długą wstęgę. Głowę węgorz ma małą o stożkowatym
kształcie. Paszcza posiada liczne, drobne ząbki i jest ustawiona poziomo. Całe
ciało ryby pokrywają drobniutkie łuski, głęboko osadzone w skórze.
Młode węgorze zjadają plankton i larwy owadów, a większe odżywiają się małymi
rybami, rakami i ikrą innych gatunków. Węgorz to ryba wędrowna, dwuśrodowiskowa.
Pokonuje olbrzymie przestrzenie wodne. Tarło odbywa się na dużych głębokościach
Oceanu Atlantyckiego w okolicach Wysp Bermudzkich. Do naszych wód w skutek naturalnej
wędrówki dociera stosunkowo niewielka liczba węgorzy.
W naszych wodach samce węgorza dorastają do 50 cm długości ,a samice do 1,5
metra przy wadze 5 kg.
NAZWA GATUNKOWA |
WYMIAR OCHRONNY | OKRES OCHRONNY | LIMIT DOBOWY *(17) |
WĘGORZ |
do 40 cm | - | 4 szt. łącznie z sieją i linem |
Występowanie
Wzdręga
(scardinius erythrophthalmus) swoim wyglądem zewnętrznym przypomina
płoć. Widoczne różnice to ubarwienie oka, gdzie tęczówka u wzdręgi jest pomarańczowoczerwona.
Ponadto płetwy są jaskrawoczerwone. Płetwa grzbietowa zaczyna się nad końcem
nasady płetw brzusznych. U wzdręgi występuje bardzo wyraźna linia boczna, mocno
wygięta w kierunku brzucha. Paszcza wzdręgi jest skierowana skośnie ku górze.
pokarm wzdręgi to rośliny wodne i drobne zwierzęta. Tarło odbywa się w maju
i czerwcu, a samica składa ok. 150.000 jaj, które przylepiają się do roślinności
wodnej.
W Polsce wzdręga występuje pospolicie w jeziorach i wolno płynących rzekach.
Wzdręga przeciętnie dorasta do 25 cm długości przy masie ciała 300 gram.
NAZWA GATUNKOWA |
WYMIAR OCHRONNY | OKRES OCHRONNY | LIMIT DOBOWY *(17) |
WZDRĘGA |
do 15 cm | - | 5 kg |
Występowanie
*(1) nie dotyczy rzek
*(2) w Odrze od ujścia Warty do granicy z wodami morskimi
*(3) w pozostałych wodach
*(4) w wodach PZW Okręg w Zielonej Górze
*(5) w Wiśle i jej dopływach od jej źródeł do ujścia Sanu oraz w Odrze i jej
dopływach od granicy z Republika Czeską do ujścia do Bystrzycy oraz w Bystrzycy
i jej dopływach
*(6) w pozostałych wodach
*(7) w Wiśle od zapory we Włocławku do jej ujścia
*(8) - w Wiśle powyżej zapory we Włocławku i pozostałych rzekach
*(9) w Wiśle i jej dopływach powyżej zapory we Włocławku, ponadto w pozostałym
okresie obowiązuje zakaz połowu w czwartki, piątki, soboty i niedziele
*(10) na odcinku Wisły od zapory we Włocławku do jej ujścia, ponadto w okresie
od 1 marca do 31 sierpnia obowiązuje zakaz połowu w piątki, soboty i niedziele
*(11) w pozostałych rzekach
*(12) za wyjątkiem Odry od ujścia Warty do granicy z wodami morskimi, gdzie
okres ochronny nie obowiązuje
*(13) w Wiśle i jej dopływach od jej źródeł do ujścia Sany, w rzece San i
jej dopływach oraz w Odrze i jej dopływach od granicy państwowej z republika
Czeska do ujścia Bystrzycy oraz w Bystrzycy i jej dopływach
*(14) w pozostałych wodach
*(15) w Odrze od ujścia Warty do granicy z wodami morskimi
*(16) w pozostałych wodach
*(17) w godz. 0.00-24.00
*(18) - od poniedziałku do niedzieli
* (19) - na wodach PZW Okręgu Zielona Góra zgodnie z uchwałą nr 25/99
Uwaga:
* łączna ilość złowionych i zabranych z łowisk ryb, których są objęte limitami
ilościowymi, nie może przekroczyć 10 sztuk w ciągu doby. Pozostałe ryby mogą
być zabierane w ilości nie przekraczającej 5 kg w ciągu doby, ograniczenie to
nie dotyczy krąpia, karasia srebrzystego i leszcza
* użytkownicy rybaccy mają prawo do zaostrzania przepisów ochronnych ryb w stosunku
do wymienionych powyżej, dlatego przed łowieniem na nieznanym łowisku należy
zasięgnąć odpowiednie informacje.
* Raki błotne i szlachetne nie mogą być obiektem amatorskich połowów
Całkowicie wyłączone z połowów wędkarskich są następujące ryby objęte ochroną
gatunkową: alosa, babka czarna, babka szczupła, babka czarnoplamka, babka mała,
babka piaskowa, ciosa, dennik, głowacz pręgopłetwy, głowacz białopłetwy, iglicznia,
jesiotr zachodni, kiełb białopłetwy, kiełb Kesslera, koza, koza złotawa, kur
rogacz, minogi wszystkie gatunki, parposz, piekielnica, piskorz, pocierniec,
różanka, słonecznica, strzebla wszystkie gatunki, śliz, wężynka
Dane zaczerpnięte z:
http://pzwpoznangrunwald.strona.pl/ryby.html